Metoda grawimetryczna (opisywana również jako metoda wagowo-suszarkowa laboratoryjna, metoda Darr’a) jest uważana za wiarygodną metodę oznaczania zawartości wilgoci w materiałach budowlanych (metoda referencyjna).

Norma PN-EN ISO 12570 rekomenduje dla materiałów kruchych (gdzie niedopuszczalny jest ich ubytek podczas transportu i rozpakowywania) procedurę badawczą polegającą na pobraniu próbek materiału, umieszczeniu ich w szczelnych pojemnikach (brak utraty ciśnienia w pojemniku podczas transportu
i przechowywania) i dostarczeniu do laboratorium. Następnie wykonuje się pierwszy pomiar masy próbki w zamkniętym pojemniku, kolejno materiał
w otwartym pojemniku suszy się wraz z całym opakowaniem (uwzględnienie w wyniku wilgotności, która skropliła się na ściankach opakowania podczas transportu ) w suszarce laboratoryjnej, w temperaturze 105℃, do stałej masy. Końcowym etapem jest oddzielenie próbki od opakowania i pomiar masy pojemnika. Obliczenia wilgotności masowej badanego materiału przeprowadza się zgodnie z wzorem:

Powyższy wzór należy czytać wg schematu:

W_m – wilgotność masowa [%],
m – masa próbki do badań wraz z opakowaniem przed suszeniem,
m₀ – masa próbki po wysuszeniu,
m_p – masa opakowania po wysuszeniu.

Wynik jest determinowany ubytkiem masy próbki umieszczonej w pojemniku pod wpływem podwyższonej temperatury. Interpretację wyników przeprowadza się na podstawie poniższej klasyfikacji.

Klasyfikacja wyników wilgotności masowej w procentach:

W_m = 0 ÷ 3% – ściany o dopuszczalnej wilgotności,
W_m = 3 ÷ 5% – ściany o podwyższonej wilgotności,
W_m = 5 ÷ 8% – ściany średnio zawilgocone,
W_m = 8 ÷ 12% – ściany mocno zawilgocone,
W_m > 12% – ściany mokre dodano.